Τρίστρατο – Η Θεά επιστρέφει

Γενεές και γενεές ανθρώπων και πλασμάτων όντων και μη όντων πέρασαν πάνω από τούτο το χώμα. Χνάρια άλλα χαραγμένα για πάντα και άλλα ανεμοσκορπισμένα πλήγωσαν στο διάβα τους τη Γαία. Θυμάμαι, ήμουν ακόμα αμούστακο παιδί, να ακούω ιστορίες για τον πατέρα μου που έμενε μερόνυχτα κλεισμένος στο ανατολικό δωμάτιο του πύργου Ακάρι που είχε, τα χρόνια πριν τη γέννηση μου, μετατρέψει σε γραφείο. Εκεί, πίσω από τη βαριά δρύινη πόρτα χάνονταν, συνήθως μέχρι την ώρα του δείπνου, πολλές φορές και κατά τη διάρκεια του, αφού για να μείνει απερίσπαστος η μητέρα μου διέταζε το προσωπικό να τον φροντίζει με ότι είχε ανάγκη. Ποτέ δεν κατάλαβα τι έκανε ο πατέρας μου τόσες ώρες κλεισμένος σε εκείνο το σκοτεινό, γκρίζο τοπίο που έμοιαζε στα μάτια μου ίδιο μαυσωλείο, όπως αυτό που είχαμε σε απόσταση από το κεντρικό οίκημα, στην ανατολική πλευρά του κτήματος. Εκεί, που έπαιζα ανέμελος έως και την ημέρα που από λάθος το τόπι μου έπεσε πάνω στην εξωτερική λευκή πλευρά, από πεντελικό μάρμαρο που έχει έρθει από την Ελλάδα, με αποτέλεσμα να δημιουργήσει ένα κατάμαυρο ίχνος στο κατάλευκο πλευρό του ησυχαστηρίου. Ήταν η πρώτη φορά που ένοιωσα την οργή της μητέρας μου να ξεχειλίζει, η πρώτη φορά που δέχτηκα τιμωρία γιατί ήμουν ασεβής και η πρώτη φορά που έμαθα για την αιματοβαμμένη ιστορία του πιο Εκλεκτού μεταξύ των Οίκων των K’ Srech. Ακόμα αντηχεί στα αυτιά μου η βροντόφωνη προσταγή της πως πρέπει επιτέλους να μάθω να φέρομαι και να αναλάβω τις ευθύνες μου, ακόμα την θυμάμαι να μπαίνει στο δωμάτιο με το βλοσυρό της ύφος και να με τιμωρεί γιατί ο δάσκαλος Αριένης της μαρτύρησε πως είχα εγκαταλείψει τη μελέτη των ‘Αρχών των Παλαιών’.

Πόσα όμως θα μπορούσα αλήθεια να έχω αντιληφθεί σε μια τόσο τρυφερή ηλικία για τα επιτεύγματα των σπουδαίων ανδρών και γυναικών που προηγήθηκαν της γέννησης μου. Ακόμα και τώρα είμαι σίγουρος πως οι ιστορίες της μητέρας μου, υπό τη μορφή εντατικής εκπαίδευσης στο σπίτι, αφορούσαν αγνώστους σε εμένα. Ωστόσο, η ίδια επέμενε να μου θυμίζει ότι η ιστορία τους, είναι η ιστορία της οικογένειας μας. Και μέσα από τα λόγια της μάνας μου και τα αρχαία, σκοροφαγωμένα τόπια από παπύρους που είχαμε στη βιβλιοθήκη, έμαθα για πρώτη φορά το όνομα της. Εκάτη. Εκάτη η Αιώνια, η προ των θεών και των θνητών, των όντων και μη όντων, η αφέντρα και κόρη των στοιχειών, μητέρα και αδελφή των αστοιχείωτων. Γραία των τόπων και νια των οριζόντων. Η ιστορία που εγώ έμαθα όμως για την Εκάτη, δεν περιλαμβάνεται στον Ησίοδο, μήτε στον Μουσαίο ή τον Βακχυλίδη. Η δικιά μου Εκάτη είχε «γεννηθεί» στην Νούμπια, όταν ο Ουρανός ράντισε την Γαία με μια βροχή αστέρων. Η Γαία για να ευχαριστήσει τον άρατο αδερφό της Ουρανό πήρε το σπέρμα των αστεριών και γέννησε την Κόρη, την Ακατανόμαστη, αυτή που αργότερα θα εξελισσόταν σε μύθο και που στο πέρασμα των αιώνων θα έφτανε να με πάρει από το χέρι και να μου δείξει ένα μονοπάτι ύπαρξης που δεν είχα ονειρευτεί. Ποιος να το έλεγε ότι στα χρόνια που θα ακολουθούσαν εκείνου του παιδικού σφάλματος, θα έβλεπα την οικογένεια μου να καταστρέφεται, την περιουσία μας να χάνεται και εμένα να καταλήγω στα χέρια της γιαγιάς Ατέας στο Κάιρο της Αιγύπτου, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τα δάση των βουνών Κάτσκιλ.

Σχεδόν 30 χρόνια μετά, περπατάω ανάμεσα στα δένδρα και νοιώθω να ξυπνούν οι αναμνήσεις από τα λόγια της μητέρας μου: «…όταν οι μεγάλοι Αρχιερείς ένιωσαν ότι απειλείται το ποίμνιο της θεάς, αποφάσισαν να εγκαταλείψουν τις πόλεις, όπου είχε ήδη ξεκινήσει η απαγόρευση της λατρείας της, σχεδόν 200 χρόνια μετά την εποχή των Προφητών. Τότε τα Ιερά Κειμήλια είχαν μεταφερθεί και φυλάσσονταν σε ένα ορεινό, υπόγειο καταφύγιο μακριά από τα μάτια των αδιάκριτων. Εκεί οι Αρχιερείς έχτισαν το μοναστήρι τους και για να χαθούν από το έξω κόσμο άλλαξαν το όνομα τους και την εικόνα τους. Έγιναν οι K’ Srech, που στην διάλεκτο των γκουτζαράτ σημαίνει ‘Αυτοί Είναι’, μια κάστα που μόνο στόχο της είχε την προστασία της επί Γαίας παρουσίας της Εκάτης, όποτε αυτή επέλεγε να εμφανιστεί για να μας αποκαλύψει τα μυστικά των Κόσμων…, …και αν δεν έφτανε εκείνη η αποφράδα ώρα των κατακτητών που ήρθαν από την δύση, οι Αρχιερείς θα είχαν διατηρήσει την μυστικότητα τους. Τα λόγια των ντόπιων υπόδουλων όμως οδήγησαν τους κατακτητές στο κατώφλι του Μεγάλου Ιερού και τότε έπρεπε να αποφασιστεί ο ιδανικός τρόπος για να αντιμετωπιστεί η απειλή. Ο γενάρχης των Κοσμικών Κυνηγών, φύλακας του Μαύρου Ήλιου, ζητούσε επιτακτικά ολομέτωπο πόλεμο, υπολογίζοντας στη δύναμη του αρχαίου φυλακτού που τάχθηκαν να προστατεύουν, στη δύναμη της θεάς να επιβληθεί, να καταστρέψει κάθε τι αχρείαστο και περιττό και μέσα από το σκοτάδι, το χάος και την βίαιη αλλαγή να εγκαθιδρύσει στα χαλάσματα του παλαιού κόσμου τη νέα τάξη της Εκάτης, της κυρίαρχου των στοιχείων και των εποχών της ανθρωπότητας. Οι γενάρχες των Ιπποτών των Άστρων, φύλακες της Ιερής Λάμας, διαφωνούσαν έντονα και επέμεναν πως ο μόνος τρόπος για να προστατευτεί η θεά ήταν να παραμείνει κρυφή από τον κόσμο η γνώση της ύπαρξης της. Εξάλλου, οι ίδιοι ουκ ολίγες φορές είχαν εφορμήσει σε αποστολές αυτοκτονίας είτε για να σκοτώσουν αιρετικούς που είχαν εγκαταλείψει τους K’ Srech και “άνοιγαν το στόμα τους” στους αμύητους, είτε για να φέρει πίσω στο ησυχαστήριο νέους θησαυρούς από ναούς και αφιερώματα της θεάς που καταστρέφονταν από τους κατακτητές και τους αλλόθρησκους. Μα ήταν και οι γενάρχες των Δικαιοπρακτών, που στο πέρασμα των αιώνων είχαν αναδειχθεί σε προστάτες των Ιερών Κειμηλίων, εξαιτίας της γραμμής αίματος τους, που χαμένη πια στο χρόνο λένε ότι προήλθε από την ίδια την θεά, όταν αυτή ήταν νεαρή ακόμα. Οι Δικαιοπράκτες, φύλακες της Κλείδας, δεν άλλαζαν γνώμη εύκολα και η απόφαση τους ήταν αμετάκλητη, τα Ιερά Κειμήλια θα προστατεύονταν πάση θυσία με τρόπο που δεν θα επέτρεπε σε κανέναν να αποκαλύψει τη σχέση τους με τη θεά και το γιατί είχαν αφεθεί στην φροντίδα κοινών θνητών. Αυτοί είχαν φροντίσει χρόνια τώρα να αποπροσανατολίζουν τον κόσμο από το να ρίξει μια πιο προσεκτική ματιά στον γρανιτένιο όγκο που ήταν σκαμμένος στην κορυφή του Γκανγκχάρ Πουενσούμ, στο τόπο που αποκαλείται μέχρι σήμερα το βασίλειο του Δράκου των Κεραυνών…, τότε ήταν που οι τρεις χωρίστηκαν και μαζί χωρίστηκαν οριστικά και αμετάκλητα οι κάστες των K ’Srech στους Κοσμικούς Κυνηγούς, τους Αστρικούς Ιππότες και τους Δικαιοπράκτες που μέχρι πριν ήταν αδέλφια και τώρα έμελλε να γίνουν άσπονδοι εχθροί…».

Είμαι κουρασμένος, η θερμοκρασία σε αυτό το κολαστήριο της ζέστης, ακόμα και λίγα πόδια μέσα στη γη, πόσο μάλλον σε βάθος μέτρων που σκάβω, αγγίζει τους 43 βαθμούς Κελσίου και έξω δεν έχει μπει ακόμα ο Φλεβάρης. Ουφ, τι το ήθελα και δέχθηκα την αποστολή, θα έπρεπε να έχω αρνηθεί. Πότε άλλωστε ενδιαφερθήκαμε για αυτήν την τρύπα στη μέση του πουθενά; Ελλάδα μου είπανε, Θεσσαλονίκη. “Να έχεις τα μάτια σου ορθάνοιχτα και αν συμβεί κάτι να μας ειδοποιήσεις”. Ακόμα και αυτούς τους βαρέθηκα. Τι και αν ο παππούς είχε πει πως οι Αστρικοί Ιππότες είναι το Α και το Ω στη ζωή μας. Πως αν δεν ήταν αυτοί, το αίμα των Ελ’ Εαζάρ θα είχε εξαφανιστεί πάνω από τη γη, όπως εξαφανίστηκε και η Κυρά μας, όταν δυτικοί έφτασαν στο κατώφλι του ησυχαστηρίου με αποτέλεσμα να γίνει μια σφαγή που όμοια της δεν έχει υπάρξει στην ιστορία, ή μάλλον εκτός ιστορίας αφού ποτέ και κανείς δεν έμαθε για τον θάνατο 30.000 K’Srech, που έπεσαν υπερασπιζόμενοι την διαφυγή των Ιερών Κειμηλίων της Κόρης. Και να ‘μαι τώρα εδώ, μέσα στην μαύρη νύχτα να προσπαθώ να αντικαταστήσω ένα άγαλμα, που το μόνο λάθος του, ήταν πως βρέθηκε και το μόνο δικό μου λάθος ότι τους ενημέρωσα. Άραγε αν όλα αυτά τα χρόνια το Τάγμα μου δεν επέβαλε την απομάκρυνση και την απόκρυψη ευρημάτων σχετικά με την Εκάτη, μήπως ο κόσμος δεν θα είχε μια τόσο θολή εικόνα για την Κόρη; Θα μπορούσα άραγε να τους αποκαλύψω τις ιστορίες του παππού μου και το πως επί αιώνες συλούσαν μνημεία και ανασκαφές, ώστε να κάνουν ότι και εγώ. Να τοποθετούν εν κρυπτό αγάλματα και κτερίσματα από την συλλογή μας στη θέση εκείνων που θα αποκάλυπταν το εύρος και το βάθος της γνώσης που είχε ο αρχαίος κόσμος για την Κυρά μας.

“Το τάγμα των Ιπποτών των Άστρων, είμαστε οι μοναδικοί πραγματικοί προστάτες Της”, έλεγε και ξανάλεγε ο παππούς. Και ούτε λόγος να γίνεται κάθε φορά που κάποιος τύχαινε να αναφερθεί στους Κοσμικούς Κυνηγούς ή τους Δικαιοπράκτες. “Γουρούνια, προδότες, έπρεπε να τους έχουμε αφανίσει όσο είχαμε τη δύναμη”, έβριζε ο παππούς. Μέχρι το νεκροκρέβατο τους καταριόταν και σαν ήρθε η ώρα να περάσει στον κόσμο των ψυχών με έβαλε να του ορκιστώ πως ότι και να γίνει δεν θα πάψω ποτέ να υπηρετώ το τάγμα των Ιπποτών. Και τώρα, εξαιτίας αυτής της υπόσχεσης βρίσκομαι 60 μέτρα κάτω από τη γη να αντικαθιστώ το ειδώλιο της Κυράς, με ένα ακόμα άγαλμα για την Αφροδίτη. Ο Πιερ κρατάει τσίλιες και ξέρω ότι κανείς δεν μπορεί να προσπεράσει το μικρόσωμο Γάλλο, που ότι του λείπει σε μπόι το έχει σε ταχύτητα και ευκινησία. Θυμάμαι στην Γαλιλαία, όταν είχαμε ξαναβρεθεί σε μία παρόμοια αποστολή, είχε ξεκάνει με ευκολία δύο τύπους διπλάσιους σε ύψος και όγκο, απλά σπάζοντας σε χρόνο μηδέν το σβέρκο τους με κινήσεις που μόνο υψηλής δεξιότητας πληρωμένοι δολοφόνοι κατέχουν ή μέλη μονάδων αυτοκτονίας σε παραστρατιωτικές οργανώσεις. Αύριο ο τόπος θα βουίξει από μία ανακοίνωση για το άγαλμα που κρατάω στα χέρια μου και όχι για το άγαλμα που βάζω με προσοχή στο σάκο. Και κανείς ίσως, με εξαίρεση τους Δικαιοπράκτες, να μην αναγνωρίσει το σύμβολο των Ιπποτών, πως τούτο το μέρος τελεί υπό την προστασία και δικαιοδοσία τους. Θα ήθελα να κρατήσω το κεφάλι μου καθαρό από σκέψεις αλλά με κάθε νέα αποστολή βρίσκομαι ένα βήμα πιο κοντά στην τρέλα. Επί δέκα χρόνια ταξιδεύω όλο τον κόσμο για να επαναλάβω ξανά και ξανά αυτή τη διαδικασία αντικατάστασης. Ωστόσο, το χθεσινό τηλεφώνημα πως οι Κυνηγοί φαίνεται να έχουν βάλει στο μάτι αυτή την χώρα που διαλύεται καθημερινά, ανάμεσα σε συμπληγάδες από κυβερνητικές φατρίες και καρεκλοκένταυρους της εξουσίας, με αναστάτωσε όσο και τον συνομιλητή μου.

Ο Νασίμ, μου είπε να τελειώνω με τη δουλειά άμεσα, γιατί πρέπει να κατευθυνθώ στην νέα μου αποστολή, πως μου στέλνει τον Πιερ εντός ωρών και πως αυτή τη φορά θα έπρεπε να αποκτήσω δικαιοδοσία παρέμβασης, οπότε και είχε πάρει ειδική άδεια για να συμμετάσχω σε έρευνες του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου της Αθήνας. Άντε και πάλι στα τυφλά να ψάχνω τη μαύρη γάτα σε ένα θεοσκότεινο δωμάτιο, νοιώθοντας τυφλός. Όμως η φωνή του είχε κάτι διαφορετικό, ακούγονταν αναστατωμένος και μάλιστα δεν δίστασε παρά την απαγόρευση να μιλήσει για τα αρχικά ΚΚ. Αυτό από μόνο του ήταν ανησυχητικό, αφού στα τόσα χρόνια μου στο τάγμα δεν έτυχε παρά μόνο μια φορά να αντιμετωπίσω έναν από αυτούς, στο πανεπιστήμιο, όταν απροκάλυπτα με πλησίασε εκείνο το κοκκινόξανθο λεπτό αγόρι και μου συστήθηκε ως ο γόνος της οικογένειας Ντ’ Αβρίλ. “Είμαι ο πρώτος των Κυνηγών, Ιππότη, να θυμάσαι το πρόσωπο μου όταν θα έρθω να σε βρω…”, θυμάμαι να το εξιστορώ στον παππού και εκείνος κοκκίνισε τόσο από τα νεύρα του που νόμιζα ότι θα μείνει στον τόπο, εκείνη τη στιγμή. Αργότερα έμαθα ότι ο παππούς είχε απειλήσει απευθείας την οικογένεια των Ντ’ Αβρίλ χωρίς να κρατήσει καν τα προσχήματα και εκείνοι σε ανταπόδοση τον είχαν καταγγείλει στην αστυνομία της Λυών ως  επικίνδυνο για την ασφάλεια τους και εμμονικό με την οικογένεια σε βαθμό που δήλωσαν ότι ανησυχούν μήπως κινδυνεύσει η ζωή τους. Ο παππούς φυσικά και αφέθηκε ελεύθερος εξαιτίας της παρουσίας ενός Ιππότη μεταξύ των στελεχών της τοπικής αστυνομικής διεύθυνσης, και από ότι κατάλαβα ένας εκ των υψηλότερα ιστάμενων της διοίκησης. Ωστόσο, η κόντρα του με την οικογένεια, είχε αγγίξει πια και εμένα προσωπικά. Δεν ξέρω καν τον λόγο της μεταξύ τους σύγκρουσης αλλά φαίνεται πως ο παππούς κατηγορούσε τον Έντμοντ Ντ’ Αβρίλ για την σημερινή κατάσταση των K’ Srech, και πως αν δεν ήταν ο Έντμοντ, Δικαιοπράκτες, Ιππότες και Κυνηγοί θα είχαμε επαναφέρει νωρίτερα την αίγλη της κάστας μας, κάνοντας αισθητή την παρουσία μας στο παγκόσμιο πολιτικό-οικονομικό-κοινωνικό στερέωμα. Τέλος οι αναμνήσεις, τέλος και η δουλειά, φωνάζω τον Πιερ να με βοηθήσει με την τσάντα και δεν μπορώ παρά να σκέφτομαι τι με περιμένει στον επόμενο σταθμό του ταξιδιού μου.

“Γιαγιά, εδώ είμαι γιαγιά ήρθα πάλι να σε ανταμώσω εδώ. Δίκιο είχες γιαγιά, η ζωή μίας Φρουρού δεν θα είναι ποτέ εύκολη… λυπάμαι γιαγιά, λυπάμαι που έπρεπε να πεθάνεις τόσο βίαια εσύ και ο παππούς για να με προστατέψετε… λυπάμαι γιαγιά που θυσιάστηκες για μένα…”, κρυφές σκέψεις και ένας μονόλογος που επαναλαμβάνεται. Άραγε ο Νασίμ επέλεξε τυχαία να συναντήσω εδώ τους άλλους δύο; Και ποιοι είναι αυτοί οι τόσο σπουδαίοι Ιππότες τελικά που έπρεπε να συναντήσω κατά παράβαση των Παλαιών Αρχών. Ο Νασίμ τους περιέγραφε στο μήνυμα του ως απαραίτητους για την εκπλήρωση της αποστολής. Πως πρέπει να μοιραστώ μαζί τους τις πληροφορίες που μου είχε επικοινωνήσει, πως έπρεπε να τους δείξω τα αρχεία που μου είχε στείλει. Αλήθεια, να μοιραστώ με δύο αγνώστους που δεν είχα δει ποτέ πριν στη ζωή μου, το μυστικό που είχε στείλει το ίδιο μου το αίμα στο τάφο; “…γιαγιά χρειάζομαι καθοδήγηση…”, ναι αυτό χρειάζομαι και μάλιστα άμεσα αν είναι να βρεθώ απέναντι από τους Κοσμικούς Κυνηγούς. Το δέμα με σφραγίδα Μπουτάν μου είχε παραδοθεί μόλις το ίδιο πρωί και τώρα εδώ, περιμένω δύο αγνώστους για να το ανοίξω και να μάθω το λόγο αυτής της διαταραχής της “κανονικότητας” μου. Χρόνια προσπαθώ να περάσω απαρατήρητη, χρόνια κυκλοφορώ σαν φάντασμα ανάμεσα στους ζωντανούς, να αλλάζω σπίτια κάθε έξι μήνες, να αλλάζω ταυτότητα κάθε χρόνο, όπως και το διαβατήριό μου όταν πρόκειται να ταξιδέψω εκτός Ελλάδας. Και τώρα περιμένω εδώ καρτερικά ίσως και τον θάνατο μου, ποιος μπορεί να είναι σίγουρος ότι οι Κυνηγοί δεν μου έστησαν παγίδα; “Δεν υπάρχει περίπτωση!” μου εξήγησε ο Νασίμ στο τηλεφώνημά του. Όμως δεν μπορώ να ξεπεράσω αυτήν την αγωνία και βρέθηκα κυριολεκτικά να ξεσκίζω το περιτύλιγμα του δέματος για να βεβαιωθώ για την προέλευσή του. Το δέμα έφερε επάνω του τις δύο από τις τρεις σφραγίδες των K’Srech. Αλήθεια δεν περίμενα πριν συμπληρώσω τα σαράντα μου, να βρεθώ αντιμέτωπη με αυτό που επί αιώνες προσπαθούσαν όλοι να αποτρέψουν.

“Οι Κυνηγοί βρίσκονται στην Αθήνα, ήταν δύσκολο να ανακαλύψουμε τα ίχνη τους μέσα στον χαλασμό που επικρατεί στην χώρα και νομίζω ότι έχουν βάλει το χεράκι τους για να διατηρηθεί αυτή η κατάσταση όσο πραγματοποιούν έρευνα στην πόλη για τα Ιερά Κειμήλια. Οι Δικαιοπράκτες δηλώνουν πως δεν εμπλέκονται, αλλά μασάνε τα λόγια τους για το πως οι Κυνηγοί έφτασαν να συγκεκριμενοποιήσουν τόσο την έρευνα τους και μάλιστα στην Αθήνα. Νομίζω ότι πρέπει να κινηθούμε άμεσα. Ο Σέραφ και ο Αλ’ Λούρο θα βρίσκονται στο Σκοπευτήριο τα μεσάνυχτα. Μοιράσου το περιεχόμενο του δέματος και σχεδιάστε προσεκτικά τα επόμενα βήματα σας. Πιστεύουμε ότι συνεργάζονται με την κυβέρνηση της χώρας, σύντομα θα κάνουν κίνηση αντιπερισπασμού της κοινής γνώμης για να προχωρήσουν απερίσπαστοι στις ανασκαφές τους. Ο Ροάνι ήδη ταξίδεψε από το Μπουτάν στην Ελλάδα για να «αναστήσει» τους Δικαιοπράκτες, πράγμα που σημαίνει πως ότι και αν συμβαίνει το έχει πάρει στα σοβαρά. Να προσέχεις Ιράλια. Η ψυχή μου σε περιμένει στο Τρίστρατο. Νασίμ”

Ο Νασίμ ήταν πάντα φειδωλός στις πληροφορίες που μου μετέφερε. Ωστόσο, αυτή τη φορά το μήνυμά του ήταν τόσο ξεκάθαρο που μου θύμισε τα χρόνια της κοινής μας εκπαίδευσης, τα χρόνια που έχασα την αθωότητα της νιότης και ενηλικιώθηκα μέσα στο αίμα και τις μάχες των Κυνηγών με τους Ιππότες. Μαχητής και προεστός της κάστας μας, είχε τον τρόπο του να μοιάζει ατάραχος ακόμα και αν γύρω του έπεφταν βόμβες. Κι όμως ο ίδιος αυτός άνθρωπος είχε καταστρατηγήσει κάθε κανόνα και αρχή και με προειδοποιούσε καθαρά και ξάστερα πως οι Κυνηγοί πλησίαζαν στο στόχο τους. Είχαν εστιάσει τις έρευνες τους για τα Ιερά Κειμήλια στην Αθήνα και αυτό ένα μόνο πράγμα μπορούσε να σημαίνει. Δεν θα αργούσε η στιγμή, που αν έπεφταν στα χέρια τους τα αντικείμενα, θα ξεσπούσε μέγας πόλεμος, ικανός να αφανίσει τον κόσμο επί γης όπως τον ξέρουμε, ακόμα και να διαταράξει την συμπαντική ισορροπία. Και όλα αυτά επειδή το μυαλό τους είχε κολλήσει στην καταστροφή, ήθελαν αντεκδίκηση για τους χαμένους συντρόφους της μάχης του Ναού. Για όλους τους πεσόντες K’Srech που για να υπηρετήσουν την Κυρά, είχαν δώσει τη ζωή τους. Για σένα γιαγιά και τον παππού, που μπορεί να μην έμαθε ποτέ ποιά ήσουν πραγματικά αλλά στάθηκε στο πλευρό σου στο εκτελεστικό απόσπασμα, όταν ο φρούραρχος της Γκεστάπο και Κοσμικός Κυνηγός Τόυμπελ σε απειλούσε πως αν δεν ονομάτιζες την γυναίκα στην οποία είχες δώσει λίγες ώρες πριν το νεογέννητο παιδί σου θα σε σκότωνε. Ναι γιαγιά, αν δεν είχες δώσει εσύ τη ζωή σου ίσως το γένος των Εσέρα να ήταν απλά κάνα δυο σελίδες στα Απαγορευμένα Αρχεία της Ιστορίας των Ιπποτών. Και όμως εσύ έδωσες τη ζωή σου όπως αργότερα έκαναν η μητέρα και ο πατέρας μου, ακόμα και οι θετοί μου γονείς μετά την δολοφονία των βιολογικών γονιών μου. Η γενιά των Εσέρα είναι ζωντανή εξαιτίας σου γιαγιά και για αυτό σε ευχαριστώ. Μα τώρα εδώ μπροστά στο μνήμα σου δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι μήπως και δεν έπρεπε να έχει διασωθεί η γενεά μας, μήπως θα έπρεπε να είχαμε απαλλαχθεί οριστικά από το βάρος της τιμής των Ιπποτών. Δεν ξέρω τι να σκεφτώ, το μόνο που ξέρω είναι πως θα πρέπει να είμαι έτοιμη. Έψαξα για τον Σέραφ και τον Αλ’ Λούρο στη Μήτρα, δυνατοί και οι δύο με κληρονομιές εξίσου βαριές όσο και τα ονόματα που κουβαλάνε. Τρεις απόψε θα συναντηθούν, τρεις γραμμές αίματος θα ξαναενωθούν όπως πριν από 1700 χρόνια. Εγώ η Φρουρός Ιράλια Εσέρα, ο Ιστορικός Σέραφ Ακάρι και ο Μεταφραστής Αλ Λούρο Ελ’ Εαζάρ. Όπως και τότε έτσι και τώρα οι τρεις πρώτες οικογένειες ενωμένες καλούνται να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο και εύχομαι αυτή τη φορά να πετύχουμε εκεί που οι πρόγονοι μας δεν τα κατάφεραν. Εύχομαι πραγματικά να βρούμε τα Ιερά Κειμήλια πριν από τους Κυνηγούς. Εύχομαι οι Δικαιοπράκτες να αναγνωρίσουν τις αιτιάσεις μας ως βάσιμες και να επιτρέψουν στους Ιππότες να οδηγήσουν τους ακόλουθους της θεάς, όταν αυτή επιστρέψει. Γιατί θα επιστρέψει γιαγιά, σήμερα πιο πολύ από κάθε άλλη φορά, σήμερα πιστεύω πραγματικά ότι σήμανε η ώρα για την Επιστροφή της Θεάς.